جسد گمشده پس از گذشت 7 ماه از سیل تهران پیدا شد

پیدا شدن جسد گمشده 7 ماه بعد از سیل

او یک نفر از سه نفری بود که آن روز، سیلی که بعد از هشت دقیقه بارش باران آمد و آب بند کارگران چینی بزرگراه تهران - شمال را شکست، با خودش برد و هفته پیش، بعد از هفت ماه بی خبری خانواده اش پیدا شد و پنجشنبه ای که گذشت، قطعه 305 بهشت زهرا، خانه آخرش شد.

 از «منصور افجه بش» و «رامین میرزایی» اما هنوز خبری نیست؛ از دو جوان محله سی متری جی که هفت ماه است که نیستند و «چشم انتظاری دارد خانواده هایشان را می کشد.»

 دست آخر هم گره داستان «حسن تیموری» به دستان مادرش باز شد. یک هفته پیش بود که بعد از هفت ماه بی خبری از «حسن» از آگاهی شاپور به خانواده تیموری زنگ زدند و گفتند بیایید برای شناسایی؛ آن روز مادر «حسن» هم زنگ زد به مادر «رامین» و گفت بیا با هم برویم شاید از «رامین» هم خبری باشد و بیماری، جلوی رفتن مادر «رامین» را گرفت. خانواده تیموری اما آن روز با ناباوری به آگاهی وحدت اسلامی رفتند و با چهار عکس روبه رو شدند؛ چهار عکس چهار جنازه یخ زده.

 حالا «فاطمه تیموری»، خواهر «حسن»، یک روز بعد از خاکسپاری برادرش، در گفت وگو با «شهروند» با صدایی گرفته و مغموم، از روزی می گوید که چشم انتظاری پدر و مادر با تحویل گرفتن بدن پسرشان از پزشکی قانونی و بلاتکلیفی هفت ماهه شان با خاکسپاری او در قطعه 305 بهشت زهرا تمام شد: «یک هفته پیش از آگاهی شاپور تماس گرفتند و گفتند بیاید برای پیگیری. پدر و مادرم رفتند و آنجا عکس چهار جنازه را به آنها نشان دادند. مادرم آن روز به یکی از عکس ها مشکوک شده بود و گفته بود کمی شبیه حسن است. بعد از این حرف مادرم، آگاهی گفته بود که بروید از حسن اثر انگشت بیاورید و بعد که آوردند، گفتند اثر انگشتش به اثر انگشت همان جنازه ای که مادرم گفته بود شبیه حسن است، خیلی نزدیک است. ما اولش قبول نمی کردیم. می گفتیم ما هفت ماه است که می رویم و می آییم، چرا از همان اول این عکس ها را به ما نشان ندادند؟ چرا از همان اول اثر از ما انگشت نخواستند؟ یعنی نمی دانستند که ما گمشده داریم؟ شماره ما را همه جا داشتند. خود پزشکی قانونی کهریزک داشت، چرا به ما نگفتند که همچین جنازه ای را آنجا دارند؟ چرا زودتر به ما خبر ندادند؟ چرا بعد از هفت ماه؟»

 «فاطمه» می گوید در پزشکی قانونی به خانواده او گفته اند که برای «حسن»، مجوز دفن هم صادر شده بوده است: «آن اول که مادرم حسن را شناسایی کرد، به ما گفتند دفنش کرده ایم ولی بعدش گفتند که هفت ماه جنازه در سردخانه مانده است. البته خیلی خوب شد که دفنش نکرده بودند و ما با دستان خودمان حسن را دفن کردیم. حرف ما این است که چرا در این هفت ماه به ما نگفتند؟ آن روز به ما می گفتند شما هفت ماه کجا بودید. ما کجا بودیم؟ ما زمین و زمان را زیر ورو کردیم. شما چه می دانید به ما در این هفت ماه چه گذشته. این پیرمرد و پیرزن چقدر در این هفت ماه گریه کردند. مصیبت بود خانم. نمی دانید چه مصیبتی از سر ما گذشت.»

 او از روز سیل و پیگیری های هفت ماهه خانواده تیموری برای پیداکردن «حسن» می گوید: «آن روز خیلی ها مفقود شدند. خود من که خواهرش هستم از روز اول با برادرهایم رفتیم داخل آب و گل و همه جا را گشتیم. نیروهای امداد هم دو هفته گشتند. بعدش همه جا رفتیم و سوال کردیم. بومی ها می گفتند ما خیلی ها را از آب کشیدیم بیرون. ما ستاد بحران و فرمانداری رفتیم و ... . دستگاه آوردند که جنازه ها را بیرون بکشند تا ورامین هم رفتند. سگ آوردند و با لودر پارک جوانمردان را کندند و هیچی پیدا نکردند. هفته ها به همین منوال گذشت. بعدش بیمارستان ها را گشتیم. از قاضی برگه گرفتیم که خودمان بیمارستان ها را بگردیم. حتی بین آی سی یو و کمایی ها را گشتیم. خیلی رفتیم بهزیستی و ... و آخرسر پرونده را از کلانتری کن انتقال دادیم آگاهی شاپور. برادرم تا یک هفته می رفت کهریزک و جنازه ها را می دید و افسردگی گرفته بود. در این هفت ماه خودروی حسن دم در بود. کار مادرم این شده بود که برود پشت پنجره و منتظر او باشد. مدام می گفتند شاید بیاید و یک بار دیگر سوار ماشینش شود. ما هفت تا بچه ایم و حسن آخرین بچه بود. همه غصه مان این است که قرار بود برایش عروسی بگیریم، قرار بود بک روز بعد از تمام شدن ماه رمضان برایش برویم خواستگاری. ولی حالا ببین چه شد؟»

 «بهرام» یکی از برادران «حسن» است. او از روزی می گوید که «حسن» و دوستانش برای تفریح به کن و سولقان رفتند و دیگر بازنگشتند: «او با رفقایش برای تفریح به کن رفته بود. بعد باران آمده بود و رفته بودند زیر پلی که لباس هایشان را خشک کنند. شما فکر کن هفت دقیقه بارندگی همچین خسارتی زده بود. البته چینی ها سدی از چوب و گل ولای زده بودند که آبی را که احتیاج داشتند، تأمین کنند. سیل، جسدها را تا خود ورامین برده بودند. از پنج نفری که با حسن برای گردش رفته بودند، چهار نفرشان نجات پیدا کردند. آن شب تا صبح به دنبال او گشتند و دیگر مادرم متوجه گم شدن او شد. روز بعد نزدیک به 30 نفر شدیم و باز هم برای پیداکردن برادرم دست به کار شدیم. از نقطه ای که آنها آنجا بودند تا آخر رودخانه را که به داوودآباد و باقرآباد می رسد، گشتیم اما او را پیدا نکردیم. خدا می داند در مسیر رودخانه چقدر چوب و آشغال بود. در آن منطقه که سیل آمده آن قدر چوب، آهن، میلگرد و الوار ریخته شده بود که نشان می داد همین چیزها باعث شده تا بارانی که باریده است، مسیر خودش را پیدا نکند. الوارها و آهن ها طوری بودند که کاملاً مشخص بود از قبل بریده شده اند و سیل آنها را به آنجا نیاورده است. آب بندی که چینی ها ساخته اند آب را جمع کرده و وقتی که شکسته است، آب با شتاب هرچه بیشتر به حرکت درآمده و این اتفاق افتاده است.»

 داغ دلی که تازه شد

 خانواده تیموری حالا با لباس های سیاهی که به تن و داغی که به دل دارند، به قول خودشان دلشان غم دارد اما آرام است. دل «فاطمه»، مادر «منصور افجه بش» اما آرام نیست؛ منتظر است و چشمش به در سفید شده؛ او مادر پسر 28 ساله ای است که آن روزِ یکشنبه، با چهار نفر از دوستانش که همه ساکن محله سی متری جی، 16 متری امیری بودند، برای تفریح روز عید به کنار رودخانه کن رفتند و آب او را با خود برد؛ با خود برد و بعد هفت ماه هنوز او را پس نداده است.

 «فاطمه» از یک هفته پیش بی قرارتر است؛ ناآرام تر. از این صدایش پیداست. وقتی می گوید پیدا شدن «حسن» حالم را بدتر کرده؛ پس پسر من کجاست: «من یک پسر دارم یک دختر. تنها پسرم هفت ماه است که نیست. من آن روز نمی دانستم که منصور رفته کن. او شب قبلش به دوستاش گفته بود که موتورم خراب است و نمیام. ولی دوستانش آمده بودند دنبالش و گفته بودند با موتور ما بیا. من خانه بودم و دیدم که آسمان تاریک شد و طوفان راه افتاد. داشتم تلویزیون نگاه می کردم که خواهرم زنگ زد و گفت منصور خانه است؟ جایی رفته؟ خواهرم تلفن را قطع کرد ولی من اضطراب شدید داشتم. ساعت یک شب بود که زنگ زدم به خواهرزاده ا م، گفت کن سیل آمده و ما داریم می ریم ببینیم چه خبر است. هرکار کردم من را نبردند. من از این جا ناراحتم، اگر مردم می توانستند یا امکانش را داشتند، برای کمک بروند، بچه های ما پیدا می شدند. از بچه های محله ما که هفت نفر بودند، سه نفر مردند، دو نفر را پیدا کردند. منصور افجه بش و رامین میرزایی اونجا گم شدند. الان هفت ماه است که پیدا نشده اند.»

 او می گوید در هفت ماهی که گذشت، همه جا را گشته اند اما هنوز خبری از «منصور» نیست که نیست: «ما در این مدت از همه درخواست کمک کرده ایم. باز هم خدا خیرشان بدهند، مهندس آران معاون فرماندار به من قول داد که پیگیری این جریان می شود. بعد از چند روز از ماجرا، یک دستگاه از سمنان آوردند و از بالای رودخانه تا جاده قدیم قم را گشتند ولی چیزی پیدا نکردند. بعد گفتند آنها در رودخانه نیستند ما پیگیر بیمارستان ها شدیم، بهزیستی و... . همان اوایلش رفتیم پزشکی قانونی برای شناسایی، چند نفر را نشان دادند ولی بچه ما نبود. برای ما تعجب آور است چطور حالا بعد هفت ماه به خانواده تیموری گفته اند که اثر انگشت بیاورند، چرا از همان اول نگفتند. همه ما داغون هستیم. شما فکر کن در وطن خود آدم سه جوان گم شوند و دو نفرشان بعد هفت ماه هنوز پیدا نشده اند.»

 «فاطمه» از روزهایی می گوید که در این هفت ماه از سرگذرانده: «خیلی سخت بود. خدا کند به سر هیچ مسلمانی نیاید. در این مدت زنگ خانه را می زدند یا صدای در می آمد، فکر می کردم از بچه ام خبری شده است. ما امیدواریم که بچه ام زنده برگردد. ما حتی درخواست دادیم که زندان ها را بگردند. من گفتم نکند اشتباهی کرده اند و آنها را برده اند زندان. البته آگاهی می گوید که ما از زندان ها استعلام کرده ایم ولی نبوده اند. روز پنجشنبه هم برای خاکسپاری حسن تیموری به بهشت زهرا رفتیم. حالمان خیلی بد است. شما حساب کن مادر و پدری که هفت ماه چشم به راه بودند و امیدوار، تازه بچه شان را تحویل گرفته اند.»

 آنها زنده اند، زنده برمی گردند

 از آن جمع پنج نفره محله 16 متری امیری که 28 تیر امسال در سیل گرفتار شدند، بدن های «محمد» و «فرزان» پیدا شد؛ مرده و به خاک سپرده شد. «منصور» و «رامین» اما هنوز نیستند؛ نه خودشان، نه بدن های بی جانشان. حالا هفت ماه است که خانواده های آنها منتظرند؛ آنها سیاه نپوشیده اند و خوش ندارند کسی از پسرهایشان با فعل گذشته حرف بزند. «آنها زنده اند، زنده برمی گردند.» این را «سمیه میرزایی»، خواهر «رامین»، پسر 21 ساله خانواده میرزایی می گوید.

 او به «شهروند» می گوید که خانواده آنها هفت ماه است که زندگی ندارند: «همه مان افسرده و پریشانیم. هرچه می گذرد امیدمان به زنده بودنش بیشتر می شود. از وقتی خبر پیدا شدن حسن تیموری را شنیده ایم، نمی دانیم که کجا برویم. فکر می کنیم شاید سرنوشت برادر ما همین بوده. ما این موضوع را رسانه ای کردیم و همه می دانند و ما هرجا می رفتیم، سه خانواده با هم بودیم. همه اش در این ماه ها به ما می گفتند، جنازه ای نیست. چندماه پیش برای شناسایی یک جنازه ما را صدا کردند ولی مادرم رفت و گفت رامین نبود. نمی دانستیم خوشحال باشیم یا نه. ستاد بحران هم به ما گفت که یک درصد هم شک نکنید هیچ مرده ای در کن و سولقان نیست. ما می گفتیم حتی خانه و زندگی مان را می فروشیم، امکانات به ما بدهید تا پیدایشان کنیم. می گفتند شاید تکه تکه شده اند به خاطر همین پیدا نمی شوند، ولی ما قبول نکردیم. در این هفت ماه همه مان عین مرده متحرکیم. چرا یک مرده را باید هفت ماه نگه دارند. این گناه نیست؟ بعد هفت ماه به ما گفتند این طوری شده، داغ این خانواده دوباره تازه شده. خانواده تیموری امید داشتند که حسن زنده باشد.»

 او می گوید: «ما هر هفته می رویم کلانتری و پیگیری می کنیم. اثر انگشتش را داده ایم. وقتی فکر می کنیم که یک جوان را هفت ماه در سردخانه نگه داشته اند و بدنش مثل چوب خشک شده، آتش می گیریم. آنها برای تفریح رفته بودند و این یک حادثه بود اما چرا ما باید این همه عذاب بکشیم؟ ٧ ماه است فکر و زندگی ما همین است. می گوییم نکند دفنشان کرده اند و بعدا می خواهند به ما بگویند. هرجا را بگویید، ما رفته ایم. عید دارد می آید، تولد برادرم 14 اسفند است. از الان غصه ام این است. هیچ کدام یک درصد احتمال نمی دهیم که او مرده باشد. امیدوارم او زنده باشد. امیدوارم خدا دعای بچه هایمان را بشنود. نمی دانم، شاید هم بهتر است آدم با حقیقت کنار بیاید.»

 مادر رامین اما در هفت ماهی که گذشت، از همه بی قرارتر بوده؛ او می گوید دوباره عکسش را چاپ کنید، شاید خبری بشود: «امیدوارم خدا به جوانی این دو نفر رحم کند. بالاخره حسن آرامش را پیدا کرد. من شب ها یک ساعت نمی توانم بخوابم. سرم را که می گذارم روی بالش، خوابم پریش است. ماشین که می آید، موتور که می آید می گویم رامین آمده. با عکسش صحبت می کنم، می گویم تو کجایی؟ بیا، من با سختی تو را بزرگ کردم، با مستاجری، سختی و ... از خودش می خواهم که برگردد. الان هفت ماه گذشته. بالای 50 بار رفته ام کهریزک. جنازه های زیادی دیده ام. سه ماه پیش رفتم کلانتری کن و سولقان، عکس جنازه بود به من نشان دادند ولی شبیه رامین نبود. یک هفته پیش هم رفتم کهریزک، گفتند دیگر جنازه ای نیست. گفتند یک نفر افغان بوده و آن هم صاحبش پیدا شده. من چطوری طاقت بیاورم؟ همه زندگی مان شده چشم انتظاری. آدم یک مرغش گم می شود، چه حالی می شود؟ چه برسد به بچه آدم.» 

جسد گمشده پس از گذشت 7 ماه از سیل تهران پیدا شد

جسد گمشدۀ سیل 7 ماه قبل، پیدا شد (+عکس) - عصر ایران

تصاویر برای جسد گمشده پس از گذشت 7 ماه از سیل تهران پیدا شدگزارش تصاویر

2 ساعت قبل

1 ساعت قبل

تصاویر بیشتر برای جسد گمشده پس از گذشت 7 ماه از سیل تهران پیدا شد

اخبار ایران و جهان / سرویس حوادث - خط امید - پایگاه تحلیلی ...